Μαρία Παπαγιάννη – Νίκα: Η καθηγήτριά μας
Το σημερινό θλιβερό μήνυμα της αποδημίας της πολυαγαπημένης και πολύ ανθρώπινης και φιλικής καθηγήτριάς μας, κατ’ αρχήν στο οκτατάξιο Γυμνάσιο Καλαβρύτων και μετά σε όλες τις μετεξελίξεις του που ακολούθησαν, της Μαρίας Παπαγιάννη – Νίκα είναι για μια γενιά μαθητών της αλλά και για όλους τους Καλαβρυτινούς, ένα πολύ πονεμένο μήνυμα και μια ευκαιρία αναπόλησης για την τύχη που είχαμε στην ζωή μας, να γνωρίσουμε και να μαθητεύσουμε σε ανθρώπους με ΑΛΦΑ Κεφαλαίο όπως η εκλιπούσα καθηγήτριά μας.
Ήταν ένας γλυκύτατος και ευχάριστος άνθρωπος που ξεκίνησε, μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, να σπουδάζει ΙΑΤΡΙΚΗ, με προφανή στόχο να διοχετεύσει τον ανθρωπισμό της και την αγάπη της σε κάθε πονεμένο, σε όλους εκείνους που θα είχαν την ανάγκη και θα μπορούσαν να ωφεληθούν από την στέρεη και υψηλού επιπέδου ιατρική παιδεία που θα αποκτούσε.
Όμως , άλλες οι αρχικές βουλές ανθρώπων, άλλα δε ΘΕΟΣ κελεύει. Κάποια στιγμή, από έντονη εσωτερική παρακίνηση, εγκατέλειψε τις ιατρικές σπουδές και στράφηκε στην ΘΕΟΛΟΓΙΑ, της όποιας έγινε όχι απλά ένας καλός πτυχιούχος, αλλά ένας και πάρα πολύ βαθύς γνώστης με πολλές και συνεχείς επιστημονικές εμβαθύνσεις σε αυτό το αντικείμενο της επιλογής ζωής που έκανε.
Μετά τον γάμο της με τον σπουδαίο, ήδη αείμνηστο, Καλαβρυτινό δικηγόρο, τον αξέχαστο Σπύρο Νίκα, αυτόν τον σπουδαίο επιστήμονα, τον ευπατρίδη που οι οικογενειακές του ρίζες φτάνουν στα βάθη της Βυζαντινής νομπλέτζας, αυτόν τον συνεπή μαχητή των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ισονομίας προς όλους και του συνεπούς αγωνιστή για την εμπέδωση του κράτους δικαίου, εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Καλάβρυτα και εργάστηκε σαν εκπαιδευτικός λειτουργός στο Γυμνάσιό μας.
Θεωρητικά, έπρεπε να διδάσκει Θρησκευτικά, άντε και Ιστορία το πολύ -πολύ. Αμ δε. Η Μαρία Παπαγιάννη δίδασκε και Αρχαία Ελληνικά και Νέα Ελληνικά και Έκθεση – Σύνθεση και ήταν η οργανώτρια αρκετών μαθητικών θεατρικών παραστάσεων, όπως ήταν και ο άνθρωπος της προσφοράς με τις χίλιες δυο χρήσιμες υπηρεσίες που προσέφερε, πάντα με την υπευθυνότητα και την υψηλή ποιότητα η οποία την διέκρινε.
Εμείς οι τυχεροί που την είχαμε καθηγήτρια σε πολλά αντικείμενα και για αρκετά χρόνια, μάθαμε καλά ένα σωρό πράγματα. Αυτό όμως που κυρίως διδαχθήκαμε ήταν η ανθρωπιά της, η άμετρη, μετά γνώσεως, επιείκειά της, ή δίκαια τοποθέτησή της σε όλα και σε όλους, και εκείνο το περίφημο, τόσο ανθρώπινο και τόσο ψαγμένο ερώτημά της, που μας έκανε, το «Καλά μου παιδιά γιατί είστε παλιόπαιδα ;». Ε, εγώ πριν τρία χρόνια, σε μια επίσκεψή μου στο χαγιάτι του σπιτιού της στα Καλάβρυτα, είχα την ευκαιρία, με δική της πρωτοβουλία, να μου εξηγήσει ή ίδια, την ποιοτική στάθμη και την ιατροθεολογική φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από αυτό το ερώτημα και από άλλα παρόμοια συναφούς είδους.
Η οικογένεια του Σπύρου Νίκα ήταν μια δεμένη οικογένεια ισχυρών αρχών και ατέλειωτης ικανότητας, αφ’ ενός για την προσωπική βελτίωση όλων των μελών της (εδώ αναφέρω και τα παιδία τους, τον σπουδαίο οικογενειάρχη και έγκριτο δικηγόρο Δημήτρη (εμείς τον φωνάζουμε Μήτσο), και την καλλιεπέστατη/ευγενέστατη πανεπιστημιακή καθηγήτρια της Χημείας, την Βάσω), αφ’ εταίρου την ικανότητά τους για μια συνεπή προσπάθεια δημιουργίας ενός δικαιότερου κόσμου.
Οι καλοί άνθρωποι βρίσκουν εν ζωή τον σωστό τους δρόμο και αυτός δεν χάνεται ποτέ. Εμείς , που τους γνωρίσαμε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε την Μαρία Παπαγιάννη – Νίκα ούτε τον Σπύρο.Νίκα.
Δ.Ι. Χριστοδούλου
